آدمهای خوب دو دسته اند :
یک دسته خوب باقی می مانند و روزگار عوضشان نمیکند
دسته ی دیگر هر روز خوبتر میشوند ، خوب تر از دیروز
این دو نوع چه فرقی با هم دارند ؟
پیروی از کدام شیوه ارزشمندتر است :
گروهی که بر روی مجسمه ی خود نگهبانی میدهند یا گروهی که دائم در مسابقه هستند ؟
اصلا در مسابقه بودن یعنی چه ؟
در مسابقه بودن یعنی هر روز استانداردهای بودنت را بالاتر ببری
نه اینکه فقط باشی ، بلکه ، بشوی و این شدن را هر روز تجربه کنی
و چرا باید هر روز بهتر از دیروز شد ؟
چون اگر بهتر نشوی تنها میشوی ، رها میشوی و ترک میشوی.
میدانی چرا ؟
چون وقتی چیز تازه ای نداشته باشی تمام شده ای
برای چه کسی ؟
برای هر آنکه میخواهی با او باشی ، میخواهد همسرت باشد، میخواهد مشتری ات باشد .
حتی کسی که جای تو را میگیرد او هم اگر تغییر نکند ، ترک خواهد شد .
پس بهتر است همواره در مسابقه باقی بمانیم .
در مسابقه با چه کسی ؟
در محل کار در مسابقه با رقبا ، البته با برترین رقیب
در خانواده ی همسر در مسابقه با باجناق و برادرزن و .
در دانشگاه در مسابقه با تیزهوش ترین هم ورودی
البته شاید با برترین ها نتوان در گام اول مسابقه داد ولی بهتر است یک نفر برتر از خودمان را شناسایی کنیم و پس از جلو زدن از او نفر بعدی را نشانه گیری کنیم .
موضوع مسابقه هم مهم است .
ابتدا بهتر است از یک موضوع شروع کنیم :
مثلا تمیزی یا خوش تیپی .
مسابقه دادن ااما تقلید کردن نیست
مثلا در مسابقه ی خوش تیپی نمی آییم عین لباس های رقیب را تهیه کنیم بلکه فقط از مرزهای خوش تیپی او عبور میکنیم .
مثلا مرز چهره و مدل مو، مرز فرم لباس و رنگ لباس ، مرز کفش و نهایتا مرز استایل های ایستادن و راه رفتن .
برای مسابقه دادن باید به رقیب خیره نگاه کرد ، باید مدام او را تحت نظارت داشت و خلاصه باید از او جلو زد و به نفر بعدی رسید .
در کاسبی ، در پدر بودن ، در همسر بودن باید از همه جلو زد تا بهترین بشوی برای مشتری ات ، برای فرزندانت ، برای همسرت .
راستش خدا هم از مسابقه دهندگان خوشش می آید ، آنجا که در سوره ی واقعه میفرماید :
السابقون السابقون ، اولئک المقربون
مسابقه دهندگان دائمی ، قطعا جایگاه ویژه دارند
درباره این سایت